Daha yeni evlenmiştim. Ankara’da oturuyordum ve ev kurmanın omzuma yüklediği borçlar bir an önce bitsin istiyordum… “İstiyordum” ama elimde mesleğim yoktu.
Ne yapabilirim diye düşündüm taşındım. Şunu mu yapmalıydım, bunu mu? Hem bildiğim bir konu olmalıydı, hem de hızlıca paraya tahvil edilebilmeliydi. Öyle mi olsun böyle mi derken aklıma gelen her fikri çiğ köfte gibi yoğurduğumu fark ettim.
Gaziantepliydim ve aslında doğuştan şehrimize özel bir kabiliyetim olduğunu keşfetmemle proje hemen şekillendi: Dışarıda dürümü 3-4 liradan satılan çiğ köfteleri bir Gaziantepli olarak evde yapıp çevremdeki büfelerle ve kafelerle anlaşarak kilosunu 6 liradan satmaya başladım.
Bir kilo çiğ köftenin toplam maliyeti bana 3 liraya geliyor ben ise 6 liraya satıyordum. Bu rakam %100 kar demekti. Her gün 10 kilo civarı siparişim oluyordu ve ayda kazandığım ücret o zamanın asgari ücretini buluyordu.
Bu işe 2 yıl boyunca -çocuğum doğana kadar- devam ettim. Çiğ köfte makinesi zaten çeyizimde vardı, onun sayesinde hem çok vaktimi almıyordu hem de borçlarımızın bitmesine katkıda bulunmak beni mutlu ediyordu.
Sonuç olarak şunu çok açıkça söylemek isterim: Hiç kimse “mesleğim yok” demesin. İstedikten, araştırdıktan ve bulduğunuz fikirleri kafanızda çiğ köfte gibi iyice yoğurduktan sonra mutlaka kendinize uygun bir iş bulmanız mümkün. Kısacası lazım olan şey; istek, zaman ve sabır.
(F.Y.)